Το θεατρικό ακολουθεί τις ζωές των ανθρώπων μιας αυλής στην Αθήνα του διχασμού, παραμονές των εκλογών του 1920 και λίγο πριν η κατάληψη της Σμύρνης από τον ελληνικό στρατό εξελιχθεί σε εκστρατεία στα βάθη της Μικράς Ασίας. Αλλά και αργότερα, όταν η εκστρατεία γίνει καταστροφή και όλοι έρθουν αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα αυτής, δίχως όμως ουσιαστικά να έχουν για όσα προηγήθηκαν, αλλά και για όσα θα ακολουθήσουν τον πραγματικό έλεγχο των συνεπειών. Μια χωρισμένη αυλή, χωρισμένα ακόμα μέλη της ίδιας οικογένειας που η συμπάθεια και η αγάπη, η αντιπάθεια και το μίσος ορίζονται, όχι από ουσιαστικούς δεσμούς, αλλά εξαιτίας των πολιτικών προτιμήσεων.
Ο Γαβριήλ Πιζάνης βενιζελικός, ο Μάρκος Βουνιώτης φιλοβασιλικός, ο αδελφός του Ντίνος στον τρίτο πόλο που πάει να δημιουργηθεί τους σοσιαλιστές, ο παπά-Νεκτάριος ανάμεσα στα πυρά τους να προσπαθεί να συμφιλιώνει και ο κεντρικός ήρωας, ο Μιχάλης Πιζάνης, απελπισμένος από τη διχόνοια των συνανθρώπων του και απεγνωσμένος από τις πράξεις του πατέρα του που αγγίζουν τα όρια της παραφροσύνης, προσπαθεί να σώσει την ίδια του τη ζωή που τη βλέπει να χάνεται, να θάβεται στη σκόνη της μικρής αυλής, δίχως ίχνος μιας πραγματικής προοπτικής. Μοναδική ένδειξη αλλαγής στην καθορισμένη και μίζερη ζωή η αρραβωνιαστικιά του η Κατερίνα, που ο δυναμισμός, η άδολη αγάπη για το Μιχάλη θα είναι τα εφαλτήρια για το νέο ξεκίνημα που λαχταρά. Μα και η Κατερίνα κουβαλά αθέλητα κάτι στην ταυτότητα, στην ύπαρξή της που αργότερα θα αντιμετωπίσει πικρά: Είναι ανιψιά βουλευτή και υπουργού της φιλομοναρχικής παράταξης. Γύρω, κοντά τους και η Ειρήνη Βουνιώτη με την αφέλεια της χωριατοπούλας, αλλά και τα ξεκάθαρα όνειρα της νιότης και ο Σιρόκος, ο τρελό Σιρόκος όπως τον αποκαλούν, που όμως μέσα στο θολό μυαλό του δημιουργεί την πιο κρυστάλλινη και πραγματική λογική.
Μια μικρή αυλή. Μια μικρή αυλή όμως αποτυπωμένη με μεγεθυντικό φακό, καθώς ότι γίνεται εκεί, συμβαίνει και σε όλη την πολιτεία. Ένα άγος έχει εισχωρήσει και γίνεται ορατό, γίνεται αίσθηση, προέκταση σε κάθε αναπνοή. Ένα άγος όμως πολύ μεγάλο για μια μικρή αυλή, βαρύ για αδύναμους ανθρώπους. Για ανθρώπους που δεν γνωρίζουν καν ποια είναι τα λάθη τους, αν έχουν κάνει λάθη. Όμως μοιράζονται ευθύνες που δεν είναι δικές τους. Όσο κι αν ψάχνουν το εξαγνισμό και δεν τον βρίσκουν ακόμα και στις πιο πολύπλοκες πράξεις, θα καταλάβουν με τον πιο σκληρό τρόπο πως η κάθαρσις θα έρθει μονάχα όταν θα πρέπει να πληρώσουν και οι αθώοι, τα θύματα τα εξιλαστήρια.